Treurig staarde de voetbalvader naar het koelvak met tapashapjes. Ze waren in de aanbieding; de tapas. Hij pakte een schoteltje met rauwe ham, keer ernaar en legde het toch weer terug. ”Tja, mijn vrouw is nogal risico-avers, dus dat helpt ook niet!”, verzuchtte hij.

Ik wilde het liefst dat schaaltje naar zijn hoofd gooien en roepen: “Je kan anderen niet de schuld geven van je eigen onvermogen!” Maar ik zei niks. We stonden namelijk al een tijdje te praten bij het koelvak. De voetbalvader en ik.

Ongeveer zeven jaar geleden voetbalden onze dochters in hetzelfde team. Voetbal was niks voor mijn dochter dus die hield er snel mee op, maar toch heb ik voor mijn gevoel heel wat uren langs de lijn doorgebracht met de andere ouders. Deze voetbalvader was er één van.

Tijdens die uren langs de lijn vertelde hij me vaak dat hij wilde stoppen met zijn vaste baan en dat hij voor zichzelf wilde beginnen. Hij somde op wat er allemaal niet deugde aan zijn werkgever en hoe hard hij moest werken. Dromerig staarde hij over het veld als hij sprak over hoe het leven zou zijn als hij daar helemaal niks meer mee te maken had. Hoe vrij en gelukkig hij dan zou zijn. Maar ja, er waren altijd beren op de weg en de voetbalvader bleef dus zitten waar hij zat.

We kwamen elkaar wel vaker tegen in ‘het dorp’ en dan zwaaiden we vrolijk naar elkaar. Dit keer was ik hem tegen het lijf gelopen in de Appie, ergens tussen het brood en de kaas.

“Hoe is het ermee?”, vroeg ik. Aan zijn zucht kon ik zien dat er in de afgelopen zeven jaar niks was veranderd. Ja, zijn kinderen waren zeven jaar ouder geworden, maar dat kon je van hem niet zeggen. Hij leek wel twintig jaar ouder! “Ik zou nog steeds graag voor mezelf beginnen”, zei hij. “Maar waarom doe je dat dan niet?”, vroeg ik. En daar kwamen de beren weer. Bij elk tegenargument van mij werden de drempels voor hem hoger en hoger. Tot hij ten slotte zijn vrouw de schuld gaf van het feit dat hij al die tijd niet in beweging was gekomen.

Het voelde ineens alsof ik heel hard aan het werk was, terwijl ik eigenlijk alleen maar even boodschappen ging doen. De mensen met wie ik werk hebben al de stap gezet om een coach in de arm te nemen en zijn bereid om naar zichzelf en al hun beren op de weg te kijken. Vaak komt er dan juist veel energie vrij. Niet alleen bij de gecoachte maar ook bij mij. Daar was de voetbalbader nog niet. Nu saboteerde hij zichzelf en zijn eigen geluk door geen millimeter te willen bewegen en heilig te geloven in de overtuiging dat je beter kan vasthouden aan wat je hebt, dan iets nieuws te proberen. En dat hield hij al heel lang vol.

“Misschien maak je het allemaal te groot”, opperde ik. “180 graden het roer om is ook heel spannend, maar welke kleine stap zou je nu al kunnen maken? Misschien kan je beginnen met een dag in de week te werken voor jezelf? Zie het als een tapasmaaltijd; heel veel kleine hapjes maken een groot geheel.” De voetbalvader knikte en het leek alsof hij mijn  woorden zorgvuldig afwoog. Hij keek nog een keer naar de uitgestalde schoteltjes, pakte de ham en gooide dat in zijn karretje.

We overschatten wat we in een jaar kunnen bereiken en tegelijkertijd onderschatten we wat we in drie jaar allemaal kunnen realiseren. Daarom voelen sommige beslissingen ongelofelijk groot en lijkt er geen weg terug als je een bepaald pad inslaat. Dat zorgt ervoor dat je in een freeze-modus terechtkomt en dan gebeurt er uiteindelijk niks. Herken je dat? Dan helpt het om je doelen klein(er) te maken, want op den duur worden vele kleine stappen vanzelf een grote sprong.

Ben jij er klaar voor om de volgende stap te zetten om jouw droombaan of -leven te manifesteren en kan je een steuntje in je rug gebruiken? Maak dan een afspraak voor een focusgesprek!